Αυτές είναι οι χειρότερες ημέρες.

Κουβαλάω ενοχές σε υπόγεια και στοές. Στοιχειώνω διασταυρώσεις, λεωφορεία, άδεια κτίρια, λοβ χοτέλς, και οθόνες. Πιάνω ανώνυμα κορμιά να εκπέμπουν σήματα που γυρνάνε στον αέρα αναπάντητα, σαν καπνός εμπρός στο κίτρινο φως του δρόμου και των πινακίδων από νέον, και δακρύζω απ' το κρύο μετρώντας από μέσα μου τον χρόνο που περνάει και χάνεται. Τόσες ώρες χαμένες, τόσες μέρες που σβήνουν σαν κεριά το ένα πίσω απ' το άλλο με κάθε μας ανάσα.

Μα δεν είμαστε εδώ τώρα να κλαίμε τον χαμένο χρόνο. Υπάρχουν και χειρότερα.

Κανείς, σου λέω, δεν ενδιαφέρεται. Το νιώθω. Και να έσκιζες σε λάιβστριμ τις φλέβες σου μπροστά στην Πατησίων, οι κόρνες των θηρίων θα σου θύμιζαν πως αύριο είναι μέρα λαϊκής. Δεν σε ξέρουν. Δεν σε αναγνωρίζουν μες στην κίνηση. Δεν διακρίνουν τι φυλάς, όπως και οι ίδιοι, μες στο στήθος. Είναι οι άνθρωποι νησιά αποκομμένα από την πραγματικότητα, και δεν σπάνε πολύ εύκολα οι συνήθειες που τρέφουν.

Για αυτό τρέχουνε τα χέρια μου επάνω σε ό,τι έχει απομείνει ψάχνοντας κάτι που να μοιάζει οικείο. Κάποιο μνημείο ενός κόσμου που βουλιάζει σε πραγματικό χρόνο. Μικρές κινήσεις, μικρά χάδια, σαν επίδεσμοι επάνω απ' τις πληγές που αφήνει επάνω μας αυτό το επίπεδο ύπαρξης. Σαν δεύτερο χέρι στοργής πάνω σε κορμιά από κρύο μάρμαρο, πνιγμένα μες στα τσιμεντένια κύματα. Αγκαλιαζόμαστε μεταξύ μας τα ξημερώματα γυμνοί μπας και επιπλεύσουμε κι απόψε. Και αύριο; Αύριο θα δούμε τι θα κάνουμε. Δεν υπάρχουν πλέον εγγυήσεις, πέρα του ότι κανείς μας δεν φαίνεται να ξέρει από κολύμπι.

Ξέρω πως δεν βγάζω νόημα ακόμα, αλλά δεν ειναι ώρα τώρα για εξηγήσεις. Μόνο κράτα ότι μπορούμε πια, σου το ορκίζομαι, να γίνουμε το χείριστο που κρύβουμε απ' τον κόσμο. Να είμαστε ασορτί και μια φορά των ημερών μας, χωρίς την αγωνία να μας τρώει πια από μέσα. Για αυτό γέλα όσο μπορείς μπροστά στο βρόχο, και χόρευε τριγύρω του σαν να μη σε κοιτάνε.

Ή όπως έλεγε και μια ψυχή:

"Ίδιος φανταστικός και τυραννικός Θεός, δημιουργώ για τον εαυτό μου ολόκληρο σύμπαν και βασιλεύω στα όντα που δεν θα ζήσουν ποτέ πάρα μόνο για μένα".

Είμαι εγώ, ο Γλυκός Τύραννος.

Ο ΓΛΥΚΟΣ ΤΥΡΑΝΝΟΣ άρχισε με τα χειρότερα ένστικτα στην επιφάνεια μες στις χειρότερες συνθήκες. Δεν πασχίζει να δικαιολογήσει την ύπαρξη του, ούτε είναι αποτέλεσμα χομπίστικης καλλιτεχνικής αυτοϊκανοποίησης. Έχει σάρκα και οστά και περπατά στην πόλη κάνοντας κύκλους μες στη νύχτα.

Δεν κλειδώνεται τα βράδια σε μουσείο, δεν σκονίζεται στο ράφι της βιβλιοθήκης. Δεν είναι εμπόρευμα, είναι ένα φυσικό χειροπιαστό αντίγραφο μιας συναισθηματικής αφαίρεσης που υπάρχει μέσα μας κι ας τη σπρώχνουμε στην άκρη κάθε βράδυ σκρολάροντας μέχρι να μας πάρει ο ύπνος.

Και η τέχνη, ως η πιο στριφνή μα άμεση συνάμα μορφή ασύγχρονης επικοινωνίας, είναι το εργαλείο που επιλέχθηκε εδώ για να κλείσει αυτή η ψαλίδα ανάμεσα σε εμάς και την πραγματικότητα.

Διότι η τέχνη φωλιάζει μες στα ακουστικά που βαράνε μουσική το πρωί στο λεωφορείο, στις σημειώσεις του κινητού με τις ατελείωτες παραγράφους, στα σκιτσάκια πάνω στα περιθώρια ενός χαρτιού. Η τέχνη υπάρχει για ν' αναβλύζει από τα κορμιά και να αναμιγνύεται με την πραγματικότητα.

Αυτή η συλλογή είναι αφιερωμένη στους ανθρώπους που με τσακισμένο το σώμα και τη σκέψη παλεύουν, ψάχνουν, φτιάχνουν, και ξεκλέβουν πίσω την χαρά και την δημιουργικότητα που τους ξηλώνει μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει αυτός ο αδιάκοπος βρόχος. Σας αγαπάω με τον χειρότερο τρόπο.

Α επίσης είναι δωρεάν. Δηλαδή διανέμεται ελεύθερα. Τζαμπέ πως το λένε. Και μάλιστα ο ΓΛΥΚΟΣ ΤΥΡΑΝΝΟΣ έρχεται κοντά σας με 4 έξτρα κομμάτια αποκλειστικά στη φυσική έκδοση. Παράδοση χέρι με χέρι, ή μέσω ταχυδρομείου (και στα εξωτερικά ακόμα, χιτ μι απ φαμ), ή όπως αλλιώς βολεύει.

<3

Instagram: @commonalexnet
Twitter: @CommonAlex_
Email: at3nasblog@gmail.com